Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Στη χώρα που γέννησε το θέατρο…

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Σε ένα άτυπο τηλεφωνικό γκάλοπ που διεξήχθη προ ολίγων ημερών στον αέρα ραδιοφωνικού σταθμού της Θεσσαλονίκης, διαπιστώθηκε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων ψηφίζει Τσίπρα (και όχι ΣυΡιζΑ παρακαλώ), γιατί «το παιδί αγωνίζεται».
«Σας έκοψε τις συντάξεις», υποδύεται τον δικηγόρο του διαβόλου ο ραδιοφωνικός παραγωγός. 
«Αυτός όμως παλεύει», η απάντηση της πλειοψηφίας. 
Αν μη τι άλλο, αυτά είναι εξαιρετικά νέα για το χώρο των
τεχνών στη χώρα μας.
Ένα υπολογίσιμο κομμάτι της κοινωνίας ξέρει να εκτιμά το καλό θέατρο.
Συντάξεις έκοψαν οι προηγούμενοι, συντάξεις και οι τωρινοί, αλλά οι τωρινοί πονάνε. Φαίνεται. Οι προηγούμενοι δεν το έδειξαν και πολύ καλά. Όταν ο Ευ. Βενιζέλος έλεγε στη Βουλή, «νομίζετε ότι εμείς θέλουμε να κόβουμε μισθούς και συντάξεις;», έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα, ώστε να αφήσει εντέχνως έναν λυγμό, να χύσει δήθεν αυθόρμητα ένα δάκρυ. Να πει ένα «Ωιμέ!», κατά προτίμηση φορώντας χλαμύδα. Όσο πιο υπερβολικά, τόσο καλύτερα. Αυτό λέει η ιστορία της κρίσης, αυτό μας δίδαξε, και με το παραπάνω, η εκλογή Τραμπ.
Επίσης, όταν ο Α. Σαμαράς απαντούσε στο «πεινάνε τα παιδιά στα σχολεία», με το «τα παιδιά δεν θα πεινάνε, αν έρθουν επενδύσεις», έπρεπε να έχει ένα παιδάκι στα γόνατά του και να του δίνει ένα κουλούρι.
«Διαπραγματεύεται» είπαν πολλοί στο ραδιόφωνο. Μάλλον, επειδή το κουαρτέτο φεύγει χωρίς συμφωνία και μετά την κλείνουμε από το τηλέφωνο. Είναι κακοί οι ξένοι και τα θέλουν τα καψόνια τους.
Εκτός κι αν οι συμμετέχοντες στην άτυπη δημοσκόπηση πείστηκαν από τη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του ’15, οπότε, και πάλι, νικητής βγαίνει η τέχνη. Και ο τοίχος στον οποίο πήραμε φόρα και πέσαμε εκείνο τον Ιούλιο. Το e-mail Χαρδούβελη ήταν πολύ ψυχρό για τα καλλιτεχνικά γούστα του λαού μας. Δεν είχε πάθος, δεν είχε ορμή.
Η διαπραγμάτευση είναι σαν το καλό σίριαλ. Θέλει δάκρυα και αίμα, όχι e-mail και τηλεδιασκέψεις. Έκτακτα Eurogroup και δραματικές συνόδους κορυφής, όχι τεχνοκρατικά κομπιουτεράκια. Ποιος τα θέλει αυτά; Πώς θα γίνουν ταινία μεθαύριο;
Για να αφήσουμε και λίγο τα αστεία, γράφαμε πριν δύο μήνες:
«…Στην ελληνική κοινωνία έχει επικρατήσει το μοντέλο που θέλει το παιδί να μένει σπίτι μέχρι τα 40 του, οπότε το τί χώρα θα του κληροδοτήσουμε είναι το έλασσον. Σημασία έχει να τα πηγαίνει καλά ο μπαμπάς. Ακόμα και το επίδομα “έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία” που λαμβάνει, είναι πιο σημαντικό από το να βρει δουλειά το “παιδί”. Οπότε, ο μπαμπάς, εκτός από τον αντίστοιχο συνδικαλιστή, ψηφίζει ΣυΡιζΑ, που “δίνει τη μάχη”. Και ας χάσει. Όσο περισσότερο αργεί η αλλαγή, τόσα περισσότερα επιδόματα…»
(«Τέσσερις λόγοι που “αντέχει” ο ΣΥΡΙΖΑ»: https://grpost.blogspot.gr/2016/09/blog-post_99.html)
Το ίδιο ισχύει και για τους συνταξιούχους και το ύψος των συντάξεών τους.
Αναμφίβολα, πολλοί από αυτούς περνούν δύσκολα και κανείς δεν έχει την απαίτηση να γνωρίζουν, ότι ο προ κρίσης τρόπος ζωής μας ανήκει πια στο παρελθόν και ότι, όσο πιο γρήγορα αλλάξουμε, τόσο πιο γρήγορα και ανώδυνα θα ανακάμψουμε. Ούτε να έχουν μεριμνήσει, ώστε να ενημερωθούν πως το ασφαλιστικό της χώρας απλά «δεν βγαίνει» (πάντως, θεωρητικά, οι υπόλοιποι το γνωρίζουμε από το 2000 ακόμα).
Αλίμονο όμως αν επιβραβεύουμε, συνταξιούχοι και μη, λόγια και όχι έργα. Αν δεν βλέπουμε τι συμβαίνει και αρκούμαστε στο τι ακούγεται και στο τι λέγεται.
Το βασικό πρόβλημα της χώρας λοιπόν δεν είναι ότι η συγκυβέρνηση σπαταλά την ενέργειά της στην προπαγάνδα και ότι έχει ως βασική συνιστώσα τα ψέματα, αλλά ότι μας αρέσει να τα ακούμε και μάλιστα ανεξαρτήτως συνθηκών. Και, όσο μας αρέσει, θα συνεχίσουν να ακούγονται.
Μέχρι να βρούμε έδαφος πέφτοντας και να μην ακούγεται τίποτα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου