Κοινό όραμα και στόχος, η πηγή δύναμης...

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Όσο παραμένουμε διχασμένοι και διαλυμένοι, χωρίς κοινό στόχο την εξαφάνιση των ανίκανων και κοινό όραμα την αναγέννηση του κράτους απ’ τις τελευταίες στάχτες που πλέον απέμειναν, τόσο θα μας πιέζουν και θα μας εκμεταλλεύονται...

Ακόμη μια αποτυχημένη προσπάθεια διατράνωσης της αγανάκτησης και του μένους στα όσα άδικα φορτωνόμαστε, η πρόχειρη και χωρίς ουσιώδη πρόταση, πλην μιας προτροπής που θα οδηγούσε σε ολέθρια αποτελέσματα για τη χώρα, ζήσαμε με το ‘παραιτηθείτε’.

Ακόμη κι οι πιο ένθερμοι της

αντίδρασης κι όσοι θεωρούσαμε ότι μια δυναμική κινητοποίηση θα μπορούσε να φέρει κάποια αποτελέσματα, γρήγορα και πριν τη μέρα της συγκέντρωσης, απογοητευθήκαμε, κυρίως απ’ την προχειρότητα και τη βιασύνη που περίτρανα απεδείχθη ότι κυριαρχούσε μεταξύ των διοργανωτών.

Αυξανόμενοι άδικοι φόροι στους μοναδικούς που έμειναν να εργάζονται στη χώρα, εξαφάνιση μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης, προστασία των ημετέρων και κάλυψη όσων, ποιος ξέρει πώς τ’ απέκτησαν και διατηρούν ακόμη υπέρογκα ποσά εκτός χώρας. 

Προσπάθεια διάλυσης κάθε δομής όπως είχε στηθεί και εμφανή υλοποίηση στόχου για επικράτηση εμμονικών και ιδεοληπτικών αποφάσεων που επί χρόνια απλώς συζητιόταν μεταξύ ανθρώπων που δεν τολμούσαν καν να ονειρευτούν ότι θα φτάσουν να κυβερνήσουν και σήμερα απλώς πειραματίζονται.

Ανύπαρκτη εξωτερική πολιτική και θέση της χώρας στον πλανήτη, μεταξύ φίλων κι εχθρών. 

Καμιά ουσιαστική κίνηση υπέρ της διόρθωσης όσων συμβαίνουν, αλλά απλή τήρηση των εντολών των δανειστών, έστω κι αν είναι κάθετα αντίθετες στο ιδεολογικό μανιφέστο της αριστερόστροφης ομάδας αστών που κυβερνά.

Κι απέναντι σε όλα αυτά τα τραγικά, ένας λαός διαλυμένος, σαστισμένος, μπερδεμένος, χαμένος στα προβλήματα, στις πιέσεις και τις απειλές για κατασχέσεις και πλήρη φτωχοποίηση. 

Ένας λαός που τα τελευταία χρόνια δε μπορεί κανείς πλέον να τον αναγνωρίσει βάσει των δεδομένων, αιώνων πριν...πλήρης μετάλλαξη με κύρια χαρακτηριστικά πλέον την αδιαφορία, την πλαδαρότητα, την υποτακτικότητα και την ενοχική συμπεριφορά.

Καλή η αυτοκριτική και μάλιστα σε εύρος λαού, καλή κι η συνειδητοποίηση των λαθών στην εκλογή των κυβερνώντων του που οδήγησε τελικά στην καταρράκωσή του. 

Κάποια στιγμή όμως επιβάλλεται να ξεκινήσει η προσπάθεια διόρθωσης της κατάστασης. 

Η εσωστρέφεια κι η αδιαφορία, μόνο σίγουρο αποτέλεσμα θα έχουν την πλήρη αποδόμηση και των τελευταίων, προφανώς στοιχειωδών, που απέμειναν.

Η επιβαλλόμενη πλέον και μετά τις συνεχιζόμενες κι επαναλαμβανόμενες σε σημείο αηδίας, προκλήσεων από κυβερνητικά στελέχη που δείχνουν να ξεχνούν ότι χιλιάδες συμπατριώτες τους έκαναν το λάθος και τους εξέλεξαν, μόνο ως κίνητρο για αντίδραση και ξεσηκωμό θα έπρεπε να δρουν.

Οι επαναλαμβανόμενες κυβιστήσεις κι η πλήρης ανακολουθία λόγων και πράξεων καθώς κι η ειρωνική κι απαξιωτική αντιμετώπιση των χειμαζώμενων Ελλήνων απ’ τον πολύ «λίγο» τελικά, κάποτε φέρελπι αρχηγό, μέχρι τον τελευταίο αγράμματο και χαμηλοτάτου επιπέδου, ποιότητας και κοινωνικής ευπρέπειας βουλευτή ή βουλευτίνα, μόνο ως πηγή προτάσεων αντίστασης και απαίτησης αλλαγής κλίματος και νοοτροπίας θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν.

Κάθε άλλη αντιμετώπιση, μόνο ραγιαδισμό κι ωχαδελφισμό αποπνέουν. 

Κι εκεί είναι που οι ενοχές και τα όποια συμπεράσματα της αυτοκριτικής, χάνονται χωρίς αποτέλεσμα.

Μόνο που , για να υπάρξει αποτέλεσμα τελικά, απαραίτητα φυσικά είναι η στρατηγική, η κοινή στόχευση και φυσικά η συστράτευση όλων, πέρα και πάνω απ’ την μόνιμη μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας, τα κόμματα και τις εξαρτήσεις μονάδων και ομάδων, απ’ αυτά.

Μια βουβή, ήρεμη, συγκροτημένη μάζα, με δυνατούς πυρήνες, με θέσεις και όραμα, με στόχους και σχέδιο, που να λειτουργεί αποφασιστικά, με επιμονή και σιγουριά, με αυτοπεποίθηση και προσεκτικά βήματα επέκτασης, με συνειδητοποιημένη χάραξη πορείας και συνεχή ενημέρωση κι ‘εκπαίδευση’ των νέων μελών της.

Αυτή μόνο είναι η απάντηση στην κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί. 

Με βασικούς πυρήνες, ανθρώπους με αποκρυσταλλωμένη άποψη για τα τεκταινόμενα αλλά κι αποφασισμένους να τα παίξουν όλα για όλα, όσα απέμειναν φυσικά, ώστε ν’ αποτελέσουν την έμπνευση για τους λιγότερο αποφασισμένους ν’ αντιδράσουν και να ξεσηκωθούν.

Κινήματα με μπροστάρηδες τυχαίους που απλώς έγιναν γνωστοί μέσα από διαφημίσεις ή ανθρώπους που απλώς δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν κι αποφάσισαν να υλοποιήσουν την πρόταση που προέκυψε μεταξύ τυριού και αχλαδιού μιας παρέας, το μόνο που καταφέρνουν είναι το ανακάτεμα της ήδη ανακατεμένης κοινωνίας και τον αποπροσανατολισμό της απ’ τον αποκλειστικό, πλέον, στόχο...

Η σωτηρία δεν θα έρθει απ’ έξω και κανείς από μηχανής θεός δεν θα εμφανισθεί ξαφνικά. 

Στα χέρια μας είναι η αλλαγή κι η διόρθωση της κατάντιας που αδικηθήκαμε να ζήσουμε. 

Όσο δεν το συνειδητοποιούμε, δεν προκύπτει κι αντίδραση. 

Κι όσο δεν προκύπτει αντίδραση, τόσο θα βυθιζόμαστε στην ανέχεια και τη διάλυση...