Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 63)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Όλα καλά και όλα ωραία!

Καλημέρα, τι κάνετε;

Πως είστε;

Όλα καλά;

Όλα ωραία;

Τα παιδάκια;

Τα σκυλάκια σας;

Σκυλάκια ...

Αποφάσισα η αρχιτεμπέλα να γυμναστώ!

Ναι, σοβαρά τώρα.

Φόρεσα την ωραιότατη βελουτέ μου φόρμα, τα

ολοκαίνουργια και αφόρετα αθλητικά παπούτσια ακόμη στο κουτί τους, αγορασμένα το 2004, τότε που ήμασταν πλούσιοι -ρεμέμπερ; και τα αγοράζαμε σε όλα τα χρωματάκια μη μας λείψουν ...

Α! μην ξεχάσω και το τζόκεϊ με το λογότυπο τίγκα στο στρας, το αμάνικο μπουφανάκι της ιδίας φίρμας - σετάκια τρομάρα μου - και τώρα με το ζόρι μου κουμπώνουν ...

«Φτου σου κοπέλα μου», είπα στον εαυτό μου «για καφέ είσαι και ουχί για τζόκινγκ»!

Τέτοια φιλαρέσκεια!

Πάρκαρα λοιπόν τα παιδάκια μου στις απογευματινές υποχρεώσεις τους και πήρα το δρόμο για το πάρκο της πρώην ναυτικής βάσης.

Μη με ρωτάτε και εσείς γιατί πάνω στο βουνό είχαμε ναυτική βάση.

Θέλουμε και εμείς οι βουνίσιοι την σιγουριά της φρεγάτας να σκίζει τα ανύπαρκτα πέλαγα δίπλα μας, τον πεζοναύτη να κάνει απόβαση στην Πεντέλη!

Άσε που μου εξηγούσαν ότι είχε κάτι κεραίες και κάτι ραντάρ που εντόπιζαν λέει, τα υποβρύχια στον Παγασητικό, Κορινθιακό, Μαλιακό, Αιγαίον πέλαγο άντε και Ιόνιο ...

Αλλά τι τα συζητάμε;

Την κλείσανε την βάση καμιά δεκαετία τώρα.

Ένα κομμάτι της έγινε πάρκο και το άλλο, εμ! δεν έχω καταλάβει ακριβώς ...

Κάποιοι κάνουν τοξοβολία, κάτι απορριμματοφόρα του δήμου διακρίνω πίσω από τα ψηλά δέντρα, ένα υποσταθμός της ΔΕΗ και διάφορα άλλα απροσδιόριστα συμβαίνουν εκεί μέσα.

Τέλος πάντων μη σας τα πολυλογώ άφησα τα παιδιά και άρχισα τα τηλέφωνα.

Πήρα την Βίλλυ πρώτα από όλους.

-Βίλλυ πάμε για καφέ;

-Είσαι με τα καλά σου κοπελιά; ακούστηκε αγριεμένη, έχουμε τεστ ιστορίας αύριο ...

Δεν το έβαλα κάτω και πήρα την Δάφνη ...

-Δάφνη πάμε για καφέ;

-Πότε;

-Τώρα! χάρηκα γλυτώνω το τζόκινγκ και πάω για καφέ.

-Τι λες βρε ζουρλή, δεν γίνεται, έχουμε να κάνουμε ένα σωρό αφαιρέσεις με κρατούμενο ...

Πήρα και την φίλη Αθηνά η οποία ήταν ακόμη στο γραφείο και τσακωνόταν σε μια σύσκεψη.

Καλά δεν μου απάντησε καν, απλά μόλις της είπα τι θέλω μου έκλεισε το τηλέφωνο, η ευγένεια  είναι το «φόρτε» μας...

Εντάξει, μ αυτά και μ αυτά έφτασα εν τέλει στο πάρκο.

Ο γνώριμος πονοκέφαλος που με πιάνει μόλις δω γυμναστήριο με ξανάπιασε.

Έσπρωξα τη βαριά πόρτα και μπήκα μουτρωμένη.

Γιατί να μην μπορούμε να γυμναστούμε δίχως προσπάθεια;

Όλα τα έχουν βρει οι επιστήμονες, στο φεγγάρι για την πλάκα τους πάνε και μια γυμναστική σε χαπάκι δεν μπορούν να εφεύρουν.

Ντιπ άχρηστοι !!!

Το πάρκο μισοφωτισμένο και μάλλον ολίγον αγριευτικό, ειδικά ένα μεγάλο κομμάτι που έχει μόνο πεύκα και καθόλου λάμπες.

Παρόλα αυτά κάποιοι ήδη τρέχανε με ζήλο περισσό και κάποιοι άλλοι περπατούσαν γρήγορα.

Έτρεξα 50 μέτρα και μετά σταμάτησα.

Στα σίγουρα μου ταιριάζει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία μου το περπάτημα.

Έλα όμως που ένα όμορφο γκόλντεν ριτρίβερ είχε όρεξη για παιχνίδια.

Τον παιδικό μου φόβο για τα συμπαθή τετράποδα τον έχω αφήσει χρόνια τώρα πίσω μου, μα καθώς φάνηκε δεν το έχω ξεπεράσει εντελώς.

-Ξουτ! Του είπα όταν άρχισε να δαγκώνει το μπατζάκι της ωραιότατης φόρμας μου ...

Το σκυλί όμως μεγαλόσωμο άρχισε να χοροπηδά γύρω μου – τι στο καλό μετενσάρκωση κατσίκας ήταν;

-Φύγε βρε, ξουτ, δεν θέλω να παίξω, του έλεγα αλλά ο σκύλος το βιολί του.

Μέχρι που μου άρπαξε το χέρι με τις δοντάρες του.

Πόνος πολύς και φόβος περισσότερος.

-Με δάγκωσε, φώναξα.

Εμφανίστηκε ήρεμη και ολίγον ειρωνική η ιδιοκτήτρια.

-Καλέ πως κάνετε έτσι;

-Με δάγκωσε, ξαναείπα.

-Για παιχνίδι!

-Μα δεν θέλω να παίξω.

-Να του το λέγατε!

-Του το είπα!

-Αποκλείεται ο Μπούκι είναι εξυπνότερος από εσάς.

-....

Και φεύγει.

Γυρνά την πλάτη της με τον παλιοΜπούκι της και φεύγει.

-Νεοέλληνες, χλευάζει...

Τους παρακολουθώ που φεύγουν καμαρωτοί, νικητές.

Ο Μπούκι κάνει όλων των ειδών τις ανάγκες του σε δέντρα και σε μονοπάτια, εκεί που παίζουν τα παιδιά και κάνουν τζόκινγκ οι μεγάλοι.

Σηκώνω το μανίκι μου, μια τεράστια μελανιά έχει ήδη σχηματιστεί...

-Νεοέλληνες, μουρμουρώ και εγώ με την σειρά μου ...

Δεκαπέντε μέρες πέρασαν και η μελανιά τώρα αρχίζει να φεύγει.

Και μην με ρωτάτε για την άθληση, δεν ξαναπήγα ,το φοβάμαι, προφανώς το πάρκο της ναυτικής βάσης είναι μόνο «σκυλάκια φρέντλι» ...

Άσχετο.

Τι είναι το «Καρανίκος» γκέιτ γκάις;

Και γιατί τρωγόμαστε δεν το έχω καταλάβει.

Σάμπως έγινε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει;

Ένας σερβιτόρος σύμβουλος πρωθυπουργού!

Αυτό και αν είναι αξιοκρατία ...

Αρνείται την στράτευση ο Καρανίκος αλλά την τιμητική καριέρα του Δημοσίου, πλέον, υπαλλήλου, ουχί!

Αλλά είπαμε τι να καταλάβουμε εμείς;

Νεοέλληνες ...

Και οι πρόσφυγες- μετανάστες εγκλωβισμένοι στην γη της επαγγελίας ...

Ε, ρε γλέντια.

Ένα hot spot όλη η Ελλάδα φίλοι μου, και ένα μικρό προσφυγόπουλο έχασε την ζωή του στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης.

Το άλλο το καλό το μάθατε;

Διέκοψαν οι χρυσαυγίτες Ευρωβουλευτές σας - σόρρυ για το «σας» μα δικοί μου δεν είναι - τη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου ...

«Υοu are malakas», «Vardarska» φώναζαν και άλλες τέτοιες γελοιότητες ...

Νεοέλληνες, να σας πω κάτι;

 ... Πολύ με πληγώνετε ...

Και πρέπει να συγκατοικήσουμε κιόλας ...

Σας χαιρετώ και σας φιλώ και σας εύχομαι «όλα καλά και όλα ωραία» ...