Είναι θέμα άποψης (Νο22): Αυτοί θα φύγουν… εμείς όμως…

Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Άνω κάτω η χώρα, θα γεμίσουμε πονεμένους απάτριδες όπως επιλέγουν κάποιοι, διωγμένους πρόσφυγες, μετανάστες και διάφορα άλλα που δε θέλουμε να τα πολυσυζητάμε… 

Μόνο που αυτοί κάποια στιγμή θα καταφέρουν να πάνε σε ανεπτυγμένες χώρες ενώ εμείς θα μείνουμε εδώ, στη διαλυμένη Ελλάδα με τους ανίκανους κυβερνήτες και τους σκληρούς γείτονες…

Πρωτόγνωρες καταστάσεις, πλημμυρίδα ψυχών που κανείς δε θέλει όπως διαπιστώνεται, μόλις φτάσουν στην Ελλάδα. Κάθε δημόσιο οίκημα είναι

υποψήφιο πλέον για μετατροπή σε προσωρινό καταφύγιο κατατρεγμένων, χωρίς πατρίδα, χωρίς μοίρα στον ήλιο όπως φαίνεται Σύριους που συνοδεύονται φυσικά όπως όλοι γνωρίζουν, άσχετα αν δεν το συζητούν δημοσίως, από Αφγανούς, Μαροκινούς και άλλους… κάποιοι εκ των οποίων οικονομικοί μετανάστες και κάποιοι σε εντεταλμένη υπηρεσία…

Και πού εγκλωβίζονται; 

Σε μια χώρα που έτσι κι αλλιώς υποφέρει τα τελευταία χρόνια, χρωστάει εκατοντάδες τρις κι οι κάτοικοί της στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ένα βήμα πριν το πλήρες οικονομικό αδιέξοδο. Σε μια χώρα που επί αιώνες αποδεικνύει την ανθρωπιά και τη φιλοξενία της κι ήρθε η ώρα να εκμεταλλευθούν αυτή την ευαισθησία της οι σκληροί γείτονές της.

Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης η Ελλάδα λοιπόν με τις ειδήσεις και τις εικόνες περί του προσφυγικού θέματος, να κάνουν τον γύρο του κόσμου και να προκαλούν διεθνή συγκίνηση. Προφανώς θα βρεθεί λύση και λόγω της κινητοποίησης των οικονομικά δυνατών ευρωπαϊκών χωρών που αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. 

Προφανώς οι εχθροπραξίες στη Συρία κάποια στιγμή θα κοπάσουν και θα δοθεί λύση και στα γενεσιουργά της μαζική μετανάστευσης ζητήματα.

Εν τω μεταξύ, πάρα πολλοί εκ των μεταναστών, καταφέρνουν και φτάνουν σε χώρες προορισμού που εκείνοι έχουν ορίσει κι έχουν ξεκινήσει τη ζωή τους. 

Μέσω τηλεόρασης λοιπόν παρακολουθούμε οικογένειες ολόκληρες, 17 και πάνω ατόμων, να έχουν εγκατασταθεί σε ΗΠΑ, Σουηδία, Γερμανία κι άλλες πολιτισμένες, ασφαλείς, ανεπτυγμένες χώρες που ξέρουν να φροντίζουν τους πολίτες τους, με νόμους που ισχύουν για όλους, με συνταξιοδοτικό κι ασφαλιστικό σύστημα λυμένο, με σχολεία και νοσοκομεία σε άριστη λειτουργία. 

Χώρες που έχουν μάθει να ενσωματώνουν μετανάστες δίνοντάς τους ίσες ευκαιρίες και προοπτική για τα παιδιά και τα εγγόνια τους ακόμη και να τις κυβερνήσουν.

Αυτές οι χώρες που σήμερα, που η Ελλάδα διαλύεται και τελειώνει, συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά, με τους κατοίκους τους απλώς να παρακολουθούν τι γίνεται "εκεί κάτω" στην Ελλάδα. Μόνος πόνος, ότι ίσως δε θα προτιμήσουν για φέτος τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και την Ακρόπολη, για διακοπές… 

Τα έχουν "κλείσει" άλλοι, με το έτσι "θέλω"…

Το μέλλον είναι πολύ εύκολο να το δει κάποιος… ειδικά όσο ν’ αφορά την Ελλάδα. 

Λόγω της ανικανότητας των κυβερνώντων σήμερα τη χώρα, είναι εμφανές ότι χρειάζεται κάποιος άλλος ν’ αναλάβει τη λήξη αυτής της κατάστασης. 

Οι εταίροι μας λοιπόν, που χρωστάμε, τέλος πάντων, όλα αυτά τα τρις, κάτι θα κάνουν ώστε τουλάχιστον να γίνει διαχειρίσιμη η κατάσταση. Ωστόσο, επί χρόνια θα βασανίζεται η χώρα απ’ το μεταναστευτικό, αυτό είναι δεδομένο και λόγω του μεγάλου όγκου των μεταναστών, προσφύγων και άλλων, που έχουν ξεκινήσει για την Ευρώπη.

Κι όλοι αυτοί ή τέλος πάντων οι περισσότεροι, μετά από μια, δυο ή περισσότερες προσπάθειες, κάποια στιγμή θα καταφέρουν να φτάσουν στις χώρες που ονειρεύονται. Τότε, θα χαζεύουν με δάκρυα ίσως, τις φωτογραφίες που βγάζουν τώρα στα ελληνικά παράλια μόλις καταφέρουν να τα πατήσουν. Ίσως να έρχονται και για διακοπές στα ελληνικά νησιά και να κλαίνε επειδή θα θυμούνται, άντε να προσπαθούν να βρουν και κάποια κυρία που τους βοήθησε τότε και τους έβαλε στο σπίτι της.

Θα επιστρέφουν όμως στα σπίτια τους στις ασφαλείς χώρες που θα έχουν ενσωματωθεί πλέον, έχοντας τη δουλειά τους, τα σχολεία των παιδιών τους, την περίθαλψη όποτε χρειαστεί και φυσικά τη σύνταξή τους στην ώρα της.

Εδώ τι θα γίνεται όμως; 

Εκτός απ’ την κυρία τάδε που ίσως έχει κι ένα νόμπελ πάνω απ’ το τζάκι της και την απόδειξη γι’ ακόμη μια φορά ότι οι Έλληνες είναι φιλόξενοι κι ανθρωπιστές, θα ζούμε σε ένα διαλυμένο κράτος, με σύνταξη κάποια ευρώ ως φιλοδώρημα, καταπονημένοι και στεγνοί από διάθεση, όνειρα, σχέδια, σε μια χώρα που και μ’ ένα απλό πέρασμα τόσων ανθρώπων θα έχει αποκτήσει επιπλέον άλλα χίλια προβλήματα που όταν σβήσουν οι προβολείς της δημοσιότητας του προσφυγικού, κανείς δεν θ’ ασχοληθεί.

Και θα θυμούνται όσοι έχουν την ατυχία να την κατοικούν τότε την Ελλάδα, πόσο ανίκανοι φάνηκαν οι κυβερνώντες στη χειρότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της και πόσο ακριβά το πλήρωσε αυτό! 

Κι η ελπίδα ότι τ’ αποτελέσματα όλης αυτής της αναστάτωσης, θα είναι θετικά για τη χώρα μας, έχει εξανεμιστεί προ πολλού!

Ίδωμεν…