Δεν είναι δυνατόν ρε Λάκη…

Γράφει

ο Νίκος Κατσαρός

«Απουσιάζει εκτάκτως», μετά από λίγες μέρες «απουσιάζει λόγω ασθένειας».

Μετά τίποτε.

Απλά στην τελευταία σελίδα της «Εφημερίδας των Συντακτών» υπήρχε κάποιο άλλο κείμενο.

Τότε ανησύχησα και το μυαλό μου πήγε στο κακό.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα ερχόταν τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά. 

Ο Λάκης «έφυγε» από εγκεφαλικό.

Είχε κλείσει τα εξήντα του.

Εγώ όμως έχω στο μυαλό μου την εικόνα του, όπως τον

πρωτοείδα πριν από καμία τριανταπενταριά χρόνια , νεαρό να μπαίνει στα γραφεία της «Απογευματινής» για να γίνει αθλητικός συντάκτης, όπως είχα μπει κι εγώ το καλοκαίρι του 1964. 

Επικεφαλής του αθλητικού ο ίδιος.

Ο Χάρης Λυμπερόπουλος, στον οποίο ο νεαρός Μπέλλος, παρουσιάστηκε, μια – δυο εβδομάδες μετά την εμφάνιση του, και του πρότεινε να γράψει μια χιουμοριστική αθλητική στήλη.

Ο Λυμπερόπουλος του εξήγησε ευγενικά ότι κάτι τέτοιο ήταν εντελώς ασυνήθιστο για αθλητικές σελίδες κι εκτός αν ήταν εξαιρετικά επιτυχημένο, δεν ενδιέφερε τους αναγνώστες . Από μέσα του σκέφτηκε, όπως κι εμείς, ότι ο νεαρός ίσως ήταν και λίγο «ψώνιο»! 

Αποδείχτηκε ότι όλοι μας είχαμε ξεγελαστεί.

Γιατί ο Λάκης δεν ήταν αυτό που έδειχνε.

Διέθετε ένα εξαιρετικά πολύτιμο, και από τους περισσότερους υποτιμημένο, χάρισμα.

Το χιούμορ.

Ο ίδιος όμως σπάνια γελούσε. Έδινε την εικόνα ενός μάλλον θλιμμένου ανθρώπου, ακόμη κι όταν έβγαιναν από το στόμα του ατάκες, λεπτού, ανατρεπτικού αλλά και αυτοσαρκαστικού χιούμορ που προκαλούσε αβίαστο γέλιο, αλλά τσάκιζε και κόκκαλα. 

Βρήκε γρήγορα το δρόμο του έξω από το αθλητικό ρεπορτάζ και διέγραψε μια λαμπρή πορεία χαρίζοντας μας άπειρες στιγμές χιουμοριστικής ευδαιμονίας με τα κείμενα του σε επιθεωρήσεις, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές μαζί με άλλα ιερά τέρατα του χώρου της σάτιρας όπως ο Χάρυ Κλυν, ο Γιάννης Κακουλίδης, ο Γιώργος Μητσικώστας και άλλοι. 

Συνυπήρξαμε όχι μόνο σε ένα γραφείο της Απογευματινής αλλά και στα γήπεδα, σαν συμπαίκτες στα πρωταθλήματα τύπου.

Μας νευρίαζε γιατί δεν έδινε την μπάλα με τίποτα αλλά παραλύαμε από το γέλιο με τον τρόπο που αντιμετώπιζε την γκρίνια μας. Ήταν η σπάνια περίπτωση μιας πολύ έντονης … «απαρατήρητης» παρουσίας από αυτές που όταν εκλείπουν το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι: «δεν είναι δυνατόν». 

Γι’ αυτό και η απουσία του αφήνει ένα τεράστιο κενό, σε όλους όσους απόλαυσαν το έργο του, αλλά ακόμα πιο μεγάλο σε όσους γνωρίσαμε από κοντά αυτόν τον απίστευτο τύπο, τον εξαίσιο άνθρωπο.

Πηγή: http://www.sport-fm.gr/