Οι κήνσορες της Αριστερής ηθικής κι η γλώσσα της αλήθειας

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Παρ’ ότι η κυβέρνηση από την ημέρα που ανέλαβε την εξουσία της χώρας δεν κυβερνά αλλά αναλίσκεται σ’ επικοινωνιακά τερτίπια και λοιπές ασάφειες, δείχνει ν’ απολαμβάνει την ανοχή σημαντικού μέρους της κοινωνίας.

Είναι κατανοητό.

Μεγάλο μέρος της κοινωνίας απηύδησε επί πέντε χρόνια.

«Μάτωσε»!

Κι αναζητά ελκυστικότερο πακέτο διακυβέρνησης από εκείνο των φοροεπιδρομών και της στασιμότητας που περιελάμβανε το πακέτο της προηγούμενης κυβέρνησης.

Αναζητά και

κάτι ακόμη.

Μια ελπίδα για το εγγύς κι απώτερο μέλλον, αναγνωρίζοντας εν πολλοίς ότι αυτή είναι ουτοπική.

Εκείνο που δεν είναι κατανοητό, αφορά το γεγονός ότι ενώ η εποχή της μεταπολίτευσης

μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας –κατά πως έλεγε ο αλήστου μνήμης δημαγωγός Ανδρέας Παπανδρέου για την επάρατο Δεξιά- πρωταγωνιστές του πολιτικού σκηνικού εξακολουθούν να είναι ένθεν κακείθεν πρόσωπα που την υπέγραψαν, κυρίως αρνητικά.

Επίσης, αυτό που δεν είναι κατανοητό, είναι το γεγονός ότι σήμερα βαυκαλιζόμαστε για μια κυβέρνηση που είναι … «πρώτη φορά Αριστερά»!

Όμως, σ’ όλη την μεταπολίτευση και σε διάφορες παραλλαγές, είχαμε Αριστερά.

Το ΠαΣοΚ από το 1981 και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, τι ήταν;

Η Νέα Δημοκρατία –έστω και καθ’ υπερβολή-  με τα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά και την εμμονή της στο πελατειακό κράτος και το κράτος, τι ήταν;

Τα πρόσωπα πολυάριθμων Αριστερών εκφάνσεων που συμμετείχαν στη νομή της εξουσίας, τι ήταν;

Έτσι δεν φτιάξαμε την ελληνική σοβιετία του Αιγαίου, η οποία κατέρρευσε όπως όλες οι σοβιετίες;

Επιπλέον, εκείνο που δεν είναι κατανοητό, είναι η άκρως ενοχλητική κι αντιδημοκρατική επίκληση της «ηθικής ανωτερότητας» της Αριστεράς.

Το να κουνά κάποιος το δάκτυλο ως κήνσορας της ηθικής, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα ελεεινό προπαγανδιστικό εργαλείο ολοκληρωτισμού και κατάργησης του πολιτικού διαλόγου και της αντιπαράθεσης.

Η υπόθεση Κατρούγκαλου είναι άκρως χαρακτηριστική, όπως και του αντιπροέδρου της Βουλής, Αλέξη Μητρόπουλου.

Το έχω τονίσει κι άλλες φορές.

Η χώρας μας έχει ανάγκη την ψυχρή λογική.

Τον στυγνό πολιτικό ρεαλισμό.

Τον εξοβελισμό των εθνικών μας ψυχώσεων.

Τον απεγκλωβισμό μας από πολιτικές αγκυλώσεις –ένθεν κακείθεν- που ανήκουν στο παρελθόν.
Τις μεγάλες και κυρίως ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θ' αλλάξουν τον παραγωγικό ιστό της χώρας και θα τον απεξαρτήσουν από το θλιβερό δημόσιο.

Τη στροφή μας στον ιδιωτικό τομέα, αφού μόνο αυτός μπορεί να δημιουργήσει ανάπτυξη, δεδομένης της χρεοκοπίας του δημοσίου.

Έχουμε ανάγκη τη γλώσσα της αλήθειας.

Δεν τα έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση και το πλήρωσε.

Όμως, δεν τα κάνει ούτε η νέα κυβέρνηση.

Αντιθέτως, το μόνο που είναι ορατό ότι πράττει, είναι η προστασία της «ιερής» αγελάδας… με την συνεχή καταλήστευση των περισσοτέρων εξ ημών.

Εξ ου και το γεγονός ότι οι προβληματισμοί για την πορεία της χώρας προς την κανονικότητα μεγεθύνονται ημέρα με την ημέρα…