Μια φωτογραφία…χίλιες λέξεις.
Ο Αντώνης Σαμαράς σχεδόν προσπαθεί ν’ αποσπάσει την προσοχή του Σόιμπλε, τη στιγμή που εκείνος έχει το νου του στο αλατοπίπερο που θα προσθέσει στο αχνιστό γεύμα του…και δείχνει συνοφρυωμένος για την επιχειρούμενη συζήτηση από τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Αν όσοι δημοσιοποίησαν τη φωτογραφία του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών στην Πορτογαλία, το έκαναν για να καταδείξουν την προσπάθεια για οποιαδήποτε συζήτηση και διαπραγμάτευση, απέτυχαν πλήρως.
Αν είχαν σκοπό να δείξουν το πλήρες ελληνικό αδιέξοδο, πέτυχαν απολύτως τον σκοπό τους.
Είναι σαφές, όχι μόνο από τη «συζήτηση» με τον Σόιμπλε, αλλά και από τις τελευταίες δηλώσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων, ότι οι δανειστές μας δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την επιχειρούμενη στροφή της ελληνικής κυβέρνησης, μετά τ’ αποτελέσματα των ευρωεκλογών και τον ανασχηματισμό.
Η διαφαινόμενη παράκαμψη του ελληνικού προγράμματος, πέραν του ότι ως τακτική μπορεί να τινάξει στον αέρα τις θυσίες της ελληνικής κοινωνίας, δείχνει και πολιτική αμηχανία, αν όχι πανικό.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει κάνει μικρά βήματα προς τη σωτηρία της, αλλά ουσιαστικά δεν έχει κάνει κανένα για την αλλαγή – μεταρρύθμιση των κακώς κείμενων που μας οδήγησαν στην καταστροφή.
Η Ελλάδα εξακολουθεί και έχει τεράστιο κι ελλειμματικό δημόσιο, ανθίσταται σθεναρά σε οποιαδήποτε μείωσή του σε δομές και γραφειοκρατία, δεν έχει αλλάξει παρά ελάχιστα στους εισπρακτικούς της μηχανισμούς, δεν έχει ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της ζει στην απόλυτη «παράνοια».
Από τη μια υφίστανται χιλιάδες δεινά κι ουσιαστικά έχει καταστραφεί η μεσαία τάξη για να συντηρεί αυτό το Κράτος –τέρας κι από την άλλη κινδυνεύει να πέσει η κυβέρνηση εξ αιτία μιας φούχτας καλοπληρωμένων καθαριστριών –δημοσίων υπαλλήλων ή κάποιων διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ που προσελήφθησαν εξ αιτίας των «άρρωστων» πελατειακών μηχανισμών ή ακόμη κι από το… περιθώριο κέρδους των φαρμακοποιών!
Αν αυτά δεν αποτελούν στοιχεία ομαδικής παράκρουσης ενός λαού, τότε ποια θα μπορούσαν να είναι αυτά;
Πολύ περισσότερο, όταν τα «κόκκινα» δάνεια προς τις τράπεζες είναι ένα ποσό όσο το ελληνικό χρέος, που δεν θ’ αργήσει κι αυτό να γίνει τεράστια μαύρη τρύπα που θα πρέπει να καλυφτεί.
Πολύ περισσότερο όταν το ασφαλιστικό είναι από μόνο του μια άλλη τεράστια μαύρη τρύπα που συνεχώς βαθαίνει, ενώ ο λαϊκισμός κι η άγνοια ζουν και βασιλεύουν.
Η φωτογραφία Σαμαρά – Σόιμπλε που δημοσιεύθηκε, αποτελεί μια εικόνα που μπορεί να της προσθέσει κάποιος –όχι χίλιες- αλλά χιλιάδες λέξεις.
Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι χωρίς «αίμα» δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα.
Κι επειδή όλοι μας κάνουμε καθημερινώς μεταγγίσεις, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το «αίμα» του Κράτους. Να γίνει μικρό, πιο οικονομικό, να μην αποτελεί ένα ατέλειωτο πηγάδι χωρίς πάτο που ρουφάει όλους μας.
Κι επειδή κυβέρνηση κι αντιπολίτευση δεν έχουν την πρόθεση να κατανοήσουν ότι με τη στήριξη των παλιών δεδομένων δεν βγαίνει άκρη, οφείλουν να σταθμίσουν ξεκάθαρα τα πράγματα.
Τα λαϊκίστικα τερτίπια κι οι δήθεν φιλολαϊκές πολιτικές ή στροφές προς αυτές, δεν αποτελούν καν παυσίπονα.
Η μόνη φιλολαϊκή πολιτική είναι το νοικοκύρεμα κι η σμίκρυνση του Κράτους.
Η απάλειψη της γραφειοκρατίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων (ξέρετε ότι πλην των άλλων ακόμη και το επάγγελμα του ξενοδόχου στην Αθήνα είναι….κλειστό;), η συρρίκνωση και κωδικοποίηση του φορολογικού κώδικα κι η επίλυση του τεράστιου προβλήματος της πολυνομοθεσίας.
Όλα τα’ άλλα αποτελούν πλήρες αδιέξοδο.
Τα δε διάφορα τεχνάσματα που κάποιοι απεργάζονται για να παρακάμψουμε τις συμβατικές μας υποχρεώσεις, οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερο αδιέξοδο.
Εννοώ, φυσικά, το διαρρεόμενο σενάριο για νέα έξοδο της Ελλάδας στις αγορές, για να συγκεντρώσει 3-4 δις που θα λάμβανε από τις τελευταίες δόσεις του προγράμματος, ούτως ώστε να μη τις έχει ανάγκη και να μην προχωρήσει στα προαπαιτούμενα! Δηλαδή, «δανείζομαι και σας …γράφω».
Ελπίζω να κατανοούν στην κυβέρνηση, ότι αν επιχειρήσουν για μικροπολιτικούς λόγους να προσπεράσουν έτσι τους δανειστές, θ’ αποτελεί για εκείνους casus belli.
Κι έχουμε μπροστά μας ανοιχτή τη συζήτηση για το χρέος.
Είναι και κάτι ακόμη.
Το παράδειγμα της Κύπρου.
Πιθανότατα σήμερα, η Κύπρος βγαίνει στις αγορές, μετά από ενάμιση χρόνο σκληρής προσαρμογής και μετά το καταστροφικό, για τους πολίτες και την οικονομία της, κούρεμα των καταθέσεων.
Επανέρχεται, δηλαδή, στο διεθνές οικονομικό σύστημα ανθεκτική κι ενώ «τρέχει» με τεράστιες ταχύτητες το πρόγραμμα –μνημόνιο σταθεροποίησης και μεταρρυθμίσεων.
Κι αυτό, επειδή το πολιτικό της σύστημα δεν λαϊκίζει, είναι συνεκτικό κι έχει την αίσθηση του εθνικού κι όχι του κομματικού συμφέροντος.
Γιατί η Κύπρος κι όχι εμείς;
Γιατί η Λευκωσία χειρίζεται με τόση ταχύτητα την κρίση της και την παρακάμπτει κι εμείς ασχολούμαστε με τις καθαρίστριες και την διαφύλαξη του Κράτους –τέρατος;
Γιατί η Λευκωσία αντιμετώπισε χωρίς πάθη κι αγκυλώσεις την κρίση της κι εμείς βουλιάζουμε στις έριδες και τον λαϊκισμό;
Το βέβαιο είναι ότι οι ρήξεις, οι αλλαγές, οι ανατροπές επέρχονται νομοτελειακά…
Ειδικά όταν έρχεται η γνώση (που θα πάει θα μάθουμε) κι οι αντοχές ή οι ανοχές τελειώνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου