Τι διαπραγματευόμαστε ρε μάγκες;

Νομίζω ότι η εξόχως αντιπολιτευτική και εν πολλοίς δημαγωγική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας τα πρώτα χρόνια του Μνημονίου, πληρώνεται ακριβά σήμερα.

Τόσο από την ίδια, όσο και από τον τόπο.

Μέσα στη Νέα Δημοκρατία, που δεν περισσεύει δα και το πολύ πολιτικό μυαλό, δημιουργήθηκαν, τότε, φυγόκεντρες τάσεις ενώ βρήκαν και αναμμένους τους πολυελαίους οι ακραίοι κρατιστές του κόμματος που στρογγυλοκάθισαν στις καρέκλες της ανέξοδης ρητορείας, του μικροκομματισμού και της μικροπολιτικής.

Κι όταν έγινε η σαφής στροφή του κόμματος προς την εθνική ευθύνη, όλοι αυτοί βρέθηκαν επί ξύλου κρεμάμενοι κι άρχισαν να λακίζουν προς τη δεξιά γωνία στην άκρη του κόμματος.

Άλλοι, έφυγαν και με πατριωτικές κορώνες ανακάλυψαν ότι την χώρα την κυβερνά η …γερμανική μπότα, άλλοι ανακάλυψαν ότι η ελληνική επικράτεια ψεκάζεται απ’ άκρη σ’ άκρη για να μη μπορεί να αντιδρά η ρωμιοσύνη, ενώ κάποιοι τρίτοι βούτηξαν τα τηλεοπτικά μικρόφωνα κι άρχισαν να γίνονται ανταγωνιστές του Αυτιά και του Παπαδάκη….

Ο ανέξοδος λαϊκισμός, άρχισε να συναγωνίζεται επί ίσοις όροις με τον αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο σ’ αυτούς όσο και σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας εδραιώθηκε η αντίληψη ότι η τρόικα επιζητά να μας…πιεί το αίμα.

Μαζί με αυτούς και οι παραμένοντες εντός της Νέας Δημοκρατίας, που καθημερινά διάφοροι εξ αυτών των πολιτικά ελαχίστων, αναζητούν τρόπους για να κάνουν τον καταπιεσμένο από την ανικανότητά τους ελληνικό λαό, να θεωρεί ότι παρακολουθεί επιθεώρηση.

Πότε τα βάζουν με τον Στουρνάρα, πότε εξαπολύουν απειλές για να τις ακούν οι ψηφοφόροι σε βουνά λαγκάδια ή καφενεία και να πιστεύουν ότι οι βουλευτές τους υπερασπίζουν τα δίκια τους, πότε λένε ασύλληπτες κουταμάρες.

Σε σημείο που να αναρωτιέται κάποιος που έχει σώας τας φρένας αν είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι ελάχιστοι να αποτελούν τους εκλεκτούς της ελληνικής κοινωνίας….

Ο μακρύτατος αυτός πρόλογος έχει ένα και μόνο σκοπό.

Να καταδείξει ότι όσα ακούγονται για τις περίφημες διαπραγματεύσεις με την τρόικα, δεν μπορεί να απευθύνονται σε ώτα υπευθύνων ανθρώπων.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν έχουμε το παραμικρό αντικείμενο για διαπραγμάτευση.

Αφενός επειδή ήδη είμαστε στην εξαιρετικά αδύναμη θέση του επαίτη –δανειζόμενου.

Κι αφετέρου επειδή για να διαπραγματευθείς κάτι με κάποιον, πρέπει να υπάρχει και το αντικείμενο του «κάτι» και κυρίως εσύ να είσαι συνεπής με τις υποχρεώσεις που έχεις αναλάβει.

Τι διαπραγματευόμαστε ρε μάγκες;

Τη δυνατότητά μας να συνεχίζουμε να παράγουμε ελλείμματα;

Τη δυνατότητα ρύθμισης του χρέους πριν τις ευρωεκλογές για να βγουν κάποιοι προεκλογικά και να τάζουν λαγούς και πετραχήλια, όπως έγινε μόλις εμφανίστηκε αχτίδα πρωτογενούς πλεονάσματος; 

Την απαλλαγή από την επάρατη τρόικα που ήρθε… δια της βίας να καταλάβει την υποδειγματικά λειτουργούσα πατρίδα μας;

Τι διαπραγματευόμαστε αλήθεια;

Το δικαίωμα –απαίτησή μας να μας δανείζουν όλοι οι άλλοι χωρίς Μνημόνια κι υποχρεώσεις;

Το δικαίωμα να βάζουμε εμείς τις κόκκινες γραμμές κι οι άλλοι τα λεφτά τους;

Τι διαπραγματευόμαστε ρε μάγκες;

Φοβάμαι την πολιτική ανοησία των εναπομεινάντων ακραίων εντός της Νέας Δημοκρατίας.

Τουτέστιν να πηγαίνουν στα χωριά τους και να ταΐζουν ελπίδες τους αφελείς….

Είναι το ίδιο επικίνδυνοι με όσους έχουν στηρίξει τις πολιτικές τους σε υποσχέσεις περί επιστροφής εκεί που είμαστε πριν 3-4 χρόνια…