Η άφρων ΟΛΜΕ

Οι περισσότερες αλήθειες έχουν κόστος. Πονάνε.

Μια τέτοια είναι εκείνη που «λέει» ότι το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει εκ των έσω.

Με λειτουργούς που ουδείς έχει ελέγξει αν είναι κατάλληλοι να εκπαιδεύουν τα παιδιά των νεοελλήνων κι οι ίδιοι θεωρούν «κόκκινη» γραμμή οποιαδήποτε επιχείρηση αξιολόγησής τους.

Με λειτουργούς έρμαια των μικροκομματικών και συνδικαλιστικών συμφερόντων.

Με αναξιοκρατία και παντελή αρνητισμό.

Ας πούμε την αλήθεια.

Μ’ αυτούς από την ηγεσία της ΟΛΜΕ που βλέπουμε να περιφέρονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, πρέπει να είμαστε ευτυχείς που είναι συνδικαλιστές και δεν διδάσκουν τα παιδιά μας.

Αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες, αφού έκαναν τις τρίμηνες διακοπές τους, έρχονται τώρα ηλιοκαμένοι και ξεκούραστοι να ξεκινήσουν την επαναστατική τους γυμναστική, κλείνοντας τα σχολεία από την πρώτη ημέρα λειτουργίας τους.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η ΟΛΜΕ δεν είναι άλλη μια φωλιά αντίρρησης και δεν συμπορεύεται με την τακτική του «όχι σε όλα», ακόμη κι αν επιχειρήσουμε να δούμε με συμπάθεια τις κινητοποιήσεις της, ακόμη κι αν παραβλέψουμε ότι πάντα οι κινητοποιήσεις της έχουν εκβιαστικό χαρακτήρα απέναντι στην κοινωνία, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το σχολείο που οραματίζεται.

Προσωπικά, έχω αντιληφθεί ότι δεν θέλουν να αλλάξει η λογική και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, όπου ο όρος δημόσια παιδεία είναι μόνο κατ’ επίφαση.

Προφανώς είναι ικανοποιημένοι κι εκ τούτου δεν προτείνουν το παραμικρό, πλην του «όχι» και της επαναστατικής γυμναστικής.

Από την άλλη πλευρά, από τον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, ακούμε συγκεκριμένες προτάσεις από τους συνδικαλιστές. Ίσως επειδή γνωρίζουν περισσότερο τι σημαίνει αγώνας έξω από τη σκέπη του δημοσίου και της μονιμότητας.

Οι συνδικαλιστές των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, λένε κάτι.

Έχουν συγκεκριμένες προτάσεις.

Μιλάνε για αύξηση των ωρών διδασκαλίας (!!), για περισσότερες ώρες στο σχολείο, για περισσότερα μαθήματα επιλογής στο Λύκειο, για κατάργηση των κατευθύνσεων. Λένε πράγματα που μπορούν να γίνουν πεδία διαλόγου, είτε συμφωνεί (όπως στην πρότασή τους για κατάργηση των κατευθύνσεων)κάποιος είτε διαφωνεί.

Η ΟΛΜΕ τι λέει; Τίποτα!

Λέει μόνο ότι πρέπει να σωθεί η εκπαίδευση!

Λέει μόνο ότι πρέπει να ανατραπεί η πολιτική της κυβέρνησης (όλως συμπτωματικά όλων των κυβερνήσεων) και της… Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Που δεν λέει κουβέντα για τους αποσπασμένους εκπαιδευτικούς (εκατοντάδες) σε πολιτικά γραφεία, ή για τις χιλιάδες αδειούχων λόγω….ψυχολογικών προβλημάτων.

Γι αυτό καταφεύγει σε απεργία! Και ξανά μανά απεργία, την ίδια ώρα που μέλη της κάνουν κανονικά τα…φροντιστήριά τους!

Νομίζουμε ότι παρακολουθούμε άλλη μια ανούσια επιχείρηση της ΟΛΜΕ, που θα την αναγκάσει σε άλλη μια υποχώρηση.

Δεν έχω συναντήσει καθηγητή που να μη διαμαρτύρεται για τους συνδικαλιστές που τον εκπροσωπούν και να μη λέει ότι θα πάει κανονικά να κάνει μάθημα.

Είναι αυτός ο καθηγητής, της πλειοψηφίας, που δεν πάει στις συνελεύσεις, δεν πάει στις ψηφοφορίες της ΟΛΜΕ, που αφήνει τα κομματόσκυλα να δένουν και να λύνουν.

Είναι αυτός ο εκπαιδευτικός που μόλις παρουσιάστηκε στο σχολείο του εν όψει νέας σχολικής χρονιάς, καθάρισε το γραφείο του, ίσως και την αίθουσα που θα διδάξει, κουβάλησε στην τάξη του τα βιβλία που θα παραλάβουν οι μαθητές και τους περιμένει με ανοικτές αγκαλιές για να τους προσφέρει.

Είναι αυτός ο εκπαιδευτικός που πιστεύει σε βάθος στην δημόσια εκπαίδευση κι έχει την πεποίθηση ότι ο δάσκαλος δεν είναι δουλειά αλλά λειτούργημα.

Είναι αυτός ο εκπαιδευτικός που στο διαδίκτυο αναπτύσσει προβληματισμούς και προτάσεις για την εκπαίδευση.

Είναι αυτός ο εκπαιδευτικός που οι συνδικαλιστές έχουν κάνει την πλάτη του γήπεδο για να παίζουν τη δική τους μπάλα…

Είναι αυτός ο εκπαιδευτικός που η ίδια του η συνδικαλιστική οργάνωση απαξιώνει…