Ξέρω ότι πολλοί θα με κατηγορήσουν για έλλειψη καθωσπρεπισμού μόλις γράψω τον προβληματισμό μου αναφορικά με τον αν εμείς οι Έλληνες, στη θέση του μυαλού, έχουμε σκατά στο κεφάλι μας.
Τι άλλο, όμως, μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος όταν βλέπει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας να μη προβληματίζονται, να μη παραδειγματίζονται από το παρελθόν και να είναι αλλεργικά απέναντι σε κάθε τι που πρέπει ν’ αλλάξει για να δει ο τόπος άσπρη μέρα;
Παρά τα δεινά που μας βρήκαν, δεν λέμε να αλλάξουμε ρότα.
Ο μεγάλος ασθενής του τόπου, το Κράτος, παραμένει αλώβητος κι όποιος δειλά κι άτολμα επιχειρήσει να τον μεταρρυθμίσει, βάλλεται πανταχόθεν.
Οι βαθιές ρίζες του κρατισμού παραμένουν ισχυρές, μαζί με τις ιδεοληψίες κι αγκυλώσεις που έχουν διαποτίσει το dna μεγάλης μερίδας των Ελλήνων.
Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος που συνεχώς ανέχεται τα παραμύθια;
Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος που ανέχεται να πληρώνει τα μαλλιά της κεφαλής του σε φόρους κι άλλες πανάκριβες δήθεν υπηρεσίες του Κράτους, αλλά όταν επιχειρείται αυτό ν’ αλλάξει και να διορθωθεί, να σηκώνει την παντιέρα της «επανάστασης»;
Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος που έχει ευήκοα ώτα στον κάθε μορφής λαϊκισμό εκείνων που επιθυμούν να τον κυβερνήσουν κι όταν εκείνοι του δώσουν την εξουσία να ανέχεται τις παλινωδίες τους;
Το παράδειγμα του Γιώργου Παπανδρέου είναι το πιο χαρακτηριστικό.
Έλεγε «όχι» σε όλα, ακόμη και στα πλέον αναγκαία για την πολιτική συναίνεση, εκστόμισε και το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», έτρεξε το πόπολο… να τα δει και να τα χαϊδέψει και βλέπουμε την κατάντια μας.
Κι ο Σαμαράς δεν πήγε πίσω.
Με το αρχικό του «όχι» στο αναγκαίο Μνημόνιο και τη μεταστροφή του όταν βρέθηκε στην καρέκλα της ευθύνης, δημιούργησε δυο εκτρώματα που σήμερα κατοικοεδρεύουν στο κοινοβούλιο, το απειλούν και το προσβάλλουν.
Το ίδιο σε χείριστο βαθμό κάνει σήμερα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος λαϊκίζει ασυστόλως και κατ’ εξακολούθηση.
Παρ’ ότι δεν μπορεί να μη γνωρίζει.
Δεν μπορεί, επί παραδείγματι να μη γνωρίζει ότι το επάρατο Μνημόνιο τελειώνει τον Μάιο του 2014, όταν θα εισπράξουμε τα τελευταία δανεικά, άρα εκ των πραγμάτων η συνεχόμενη υπόσχεση για κατάργησή του, αποτελεί μια ψεύτικη υπόσχεση.
Δεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι το επάρατο Μνημόνιο δεν είναι –τυπικά- τίποτα περισσότερο από δανεικά με μικρό επιτόκιο, επειδή η χώρα μας δεν μπορεί να δανείζεται με τα υπέρογκα ποσά που δανείζουν οι αγορές τις «τελειωμένες» οικονομίες.
Δεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι εκτός Μνημονίου η χώρα μας θα δανειζόταν με επιτόκια της τάξης του 10% (κατ’ ελάχιστον), ενώ εντός του Μνημονίου δανείζεται με επιτόκια που μετά βίας φτάνουν το 2,5%!
Δεν μπορεί να μη γνωρίζει, επί παραδείγματι, ότι τον Μάιο η χώρα μας θα μπορεί να δανείζεται με επιτόκια που υπολογίζονται στο 7% (βάσει πρωτογενούς πλεονάσματος), κάτι που σημαίνει ότι αν η Ελλάδα χρειάζεται 10 δισεκατομμύρια ευρώ και πάει να τα δανειστεί με τα επιτόκια της αγοράς, θα πληρώνει ετησίως 700 εκατομμύρια τόκους, όταν με το Μνημόνιο των …τοκογλύφων της τρόικας θα πληρώνει 250! Άρα, Μνημόνιο και πάλι Μνημόνιο…
Δεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές ο μεγάλος ασθενής θα αναπαυθεί… εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός.…Κι όμως, έχει ανακαλύψει –κι αυτός- το φάρμακο που χαϊδεύει τα ώτα. Το οποίο προφανώς το έχουν ανάγκη πολλοί Έλληνες και τον ακολουθούν…
Δεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι η μπουρδολογία είναι συνειδητό ψέμα για λαϊκή κατανάλωση ανερμάτιστων ή απελπισμένων ανθρώπων κι ότι τα ίδια έκανε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου, που τόσο θαυμάζει κι αντιγράφει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
Που φόρτωσε τελικά τις επόμενες γενιές με απύθμενο χάος κι έβαλε τις βάσεις της χρεοκοπίας.
Δεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι Ελλάδα χωρίς Μνημόνιο με τα σημερινά δεδομένα δεν υπάρχει.
Κι όμως, τόσο εκείνος όσο και τα άλλα μορφώματα που έχουν ενσκήψει στο πολιτικό σκηνικό, επιμένουν σε μια καταδικασμένη παροχολογία, επιμένουν στην πόλωση, την ένταση, τις ύβρεις, τα παραμύθια, την ανάπτυξη στα λόγια.
Τόσο εκείνος όσο κι οι λοιποί εν δυνάμει συνοδοιπόροι του, απειλούν με διώξεις κάθε επενδυτή, ενώ έχουν αποκλείσει εκ των προτέρων κάθε συνεννόηση.
Τόσο εκείνος όσο κι οι λοιποί ευκαιριακοί του σύμμαχοι, παραπλανούν χωρίς αίσθημα ευθύνης και κυρίως χωρίς καμιά προετοιμασία για το αύριο.
Τα οποίο αύριο, υπόσχονται να είναι ίδιο με το χθες!
Αυτό το χθες που μας οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα…
Ανερμάτιστα λόγια, πολιτικές, υποσχέσεις, πρακτικές…
Για πολλούς ανερμάτιστους Έλληνες!
Που έχουν πληρώσει πανάκριβα την αφροσύνη.
Που όπως έχουμε πει, αντί μυαλό έχουν στον εγκέφαλο τα αντικείμενα του προλόγου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου